Death ride

Mensen met veel fantasie hoeven het volgende enkel voor te stellen. De rest behoort dit ook letterlijk uit te voeren om mijn ellendigheid ook maar enigszins te kunnen meevoelen.

Ga boodschappen doen en koop het allerlekkerste dat er te vinden is. Stop dit in de koelkast. Als je geen koelkast hebt met een raampje aan de voorkant, koop die dan ook één. Haal vervolgens alles uit de koelkast en maak een mooi zitje in de (nieuwe) koelkast, net groot genoeg dat je knieen de koekastdeur aanraken als je erin zit. Zet vervolgens al het lekkers dat je hebt gekocht voor de koelkast neer, zodat je het kan zien door het nieuw gekochte koelkastraampje als je erin zit. Zet de tv langs deze lekkere dingen neer en speel de slechtste films erop af die je maar kan vinden. Stop vervolgens alle pinpasjes en andere betaalmogelijkheden in je broekzak en ga tot slot in de koelkast zitten. Vraag aan je broer, een vriend of wie er ook in de buurt moge zijn of hij of zij de koelkast iedere 2 minuten op en neer schudt, vooral net voordat je in slaap probeert te vallen. Stap iedere 5 uur uit de koelkast, loop langs de lekkere dingen (pas op, raak ze met geen vinger aan!!) en sta vervolgens 3 uur met je paspoort in je handen stil om daarna weer terug in de koelkast te gaan zitten. Doe dit 3 dagen lang.

Hoezo heeft dit uitleg nodig? Wel? Ok dan...
Na nog een paar dagen afscheid nemen in Antigua gingen reismattie Priscilla en ik afgelopen donderdag aan iets beginnen waar we vrij veel spijt van hebben gekregen. Achteraf is het wel ontzettend lachbaar; we gingen een driedaags busritje maken van Guatemala naar Panama. En DAT is waar het allemaal begon...

Die koelkast van hierboven figureert als een ontzettend koude bus, weet je wel, zo´n Amerikaans overgeairconditioneerd stuk blik op wielen. Het toppunt van deze kouheid was dan ook het laten zien van films als Ice Age 1 en 2. Bbbbrrrrrrr wat smacht je dan naar die hete buitenwereld, ongelofelijk! Wat nog pijnlijker was, was het feit dat ik nergens, maar dan ook nergens geld kon pinnen, dit alles met dank aan Rabobank. Dit verklaart meteen het bovenstaand verhaaltje van die lekkere dingen door het koelkastraampje zonder het te kunnen consumeren. En dan komt ´ie, het toppunt van deze hele frustratietour; die -piep-uitstapposten die grensovergangen heten. Wat ontzettend veel tijd (en geleende dollars) hebben we daarmee wel niet verspild. Dat er om 3 uur smiddags een rij van hier tot Groenland staat, oke begrijpelijk, maar niet om 10 uur s´avonds en al helemaal niet om 6 uur s´ochtends. En dat allemaal voor die ene stempel, dat kleine onleesbare stukje inkt in je paspoort. Lees nu nogmaals mijn koelkastverhaal en je voelt de frustratie vanzelf opborrelen.

Ok, genoeg galgespuug. De busreis van dag 1 van Guatemala tot aan San Salvador (El Salvador) verliep naast de beschreven onpezierigheden nog redelijk. Aangezien we de busrit de volgende ochtend om 3 uur zouden vervolgen, eerst geprobeerd een goedkoop hostelletje te zoeken, maar dit bleek in de afgedropte hoerenbuurt niet al te makkelijk. Eindelijk eentje gevonden, maar na een oppervlakkig onderzoek van de kamers, waarbij door de eigenaar een puppy onder het bed werd gevist die heel geconcentreerd aan het spelen was met de aanwezige kakkerlakken, verviel ook deze optie. Dan bleef er enkel nog de optie over van het (wederom geleende) hotelgeld van die nacht op te drinken in een plaatselijke bar en te wachten tot de koelkast zou vertrekken. Die bars werden even later toch maar door een veiliger 24/7 tankstation vervangen.

Dag 2 door het arme Nicaragua richting San Jose, de hoofstad van Costa Rica. Na heel wat gekoel en douane-gewacht verder zouden Priscilla en ik meteen de laatste bus bespringen naar de eindbestemming, het glorieuze Panama City. Door echter de ontiegelijkslome paspoortbestempelaars misten we uiteindelijk deze bus. Dit betekent wederom; een hotelleke zoeken in de afgezette hoerenbuurt.
(waarom-o-waarom zijn die busstations toch altijd in de hoerenbuurt gelegen??? Alsof buspassagiers zich letterlijk en figuurlijk moeten ontladen na het gestress van zo´n onderkoelde busrit! Weet je een betere reden, laat het me weten.)
Na wat onzettend gevaarlijke straathonden verder een heerlijk bedje gevonden, weg van die koeling en weg van de hoeren. Hmmmm

Dag 3 werd het me toch echt teveel. Ik kon niet eens meer een fles water kopen. En in een grote stad, waarbij iedere 2e winkel een eettent is, is dat behoorlijk pijnlijk. Ik moest en zou aan dollars komen vandaag, dus met dollartekens in mijn ogen en als een hondsdolle herdershond met slijm uit de bek ging ik op pad, mijn queeste volbrengen. Na 10 banken verder eindelijk iets gevonden die mij als Rabobankklant wel accepteerde zoals ik ben. Toen ik een half uur later deze bank uitliep voelde ik me als herboren met verse flappen in mijn broekzak.
Vervolgens nog lekker gegeten met Rob, Roberto, Nadine, Petra, Magriet en der zus, wat klasgenootjes uit Breda waarvan hun eindstop wel Costa Rica is (kwam het door het lijden van de busrit dat ze niet verder wilden?hehe) en dan gingen Pris en ik het toch nogmaals proberen. De ijsberg op wielen stond al te wachten. Na nog een nacht en dag van wachten en waggelen verder zit ik hier nu snotterend door die onderkoeling, maar wel waar ik wil zijn en waar ik 3 dagen op heb gewacht. Panama City...AT LAST!!!

Morgen op zoek naar een leuk kanaaltje dat hier ergens in de buurt blijkt te liggen, naar het schijnt de grootste van de wereld, maargoed eerst zien dan geloven. Die Amerikanen beweren wel vaker van zo´n dingen. Vervolgens een strand opzoeken, maar zover is het nog lange niet, vanacht eerst maar eens genieten van een matras. Iets dat tijdens de busreis in mijn gedachten vaak is gepasseerd...

Ff nog 1 ding dat ik graag wil delen. Ik heb hier in Midden Amerika nog geen 1 douche gevonden waar ik geen stroomstoten van krijg. Je wil dan ook niet weten hoe ik sta te douchen. lalala ... AAAHH...lalala...AAAHH.
Het schijnt dat het water hier wordt verwarmd door electriciteitsstootjes. Ik heb echter nog maar weinig warm water gevoeld, hoewel mijn haren na iedere douchebeurt weer recht overeind staan van de stroom.

Da was ´em. Wederom bedankt voor je tijd en geduld voor het lezen van deze waslijst, van tevoren niet ingecalculeerd dat het zo lang zou worden.
A pasarlo bien!
Guillermo de Panama