Delicious Indio Viejo

(tah dah tam, tah dah dam – weet je wel, zo’n NOS-televisiedeuntje uit de jaren ’80)
Deze week in Willem Wereld Wijd;
- Backpackersluiheid: hoe krijg je het en, belangrijker nog, hoe kom je er vanaf!
- De do’s en de dont’s van Nicaraguaans voedsel
- Hoe omgaan met je Westerse ongeduldigheid in een Centraal Amerikaans ziekenhuis
(tah dah dam)

Ok, ik ben meer dan een week “te laat” met mijn Willumbus-gedoe, heb bijna niet gereageerd op spontane mails van jullie kant en om het allemaal nog erger te maken, vind ik het allemaal niet erg ook niet. Maar daar heb ik dan ook een dondersgoede reden voor. Twee woorden zeggen hiervoor voldoende, hetzij

L U I H E I D

Z I E K T E

Goed, laat ik bij het begin beginnen. Als backpacker is het vaak wel echt hard werken geblazen. Denk aan vroeg (heel vroeg!) opstaan, altijd (echt altijd!) onderweg zijn en vooral die loeizware (ont-zet-tend zware!) rugzak die je niet wil loslaten. Je moet dan ook goed eten om de grote hoeveelheden verspilde energie weer enigszins te stabilizeren.
NOT, zware onzin.
Luiheid is de grootste vijand van de backpacker. Het is hij die in je sluipt, al je energie opvreet en vervolgens met een sarcastisch lachje binnenin je toekijkt naar het uitgeslaap, hangmattengehang en het strandnutteloosheidsritueel. Dubbele porties voedsel helpen je niet af van dit duivelse beest en vaccinaties moeten er ook nog voor uitgevonden worden.

Het is door deze luiheid dat we niet de gebruikelijke 3, maar maarliefst 7 dagen zijn blijven hangen in Santa Teresa, je weet wel, dat surfersparadijsje van de afgelopen editie van Willumbus. Om eerlijk te zijn was het echter onze intentie er 3 dagen te blijven, maar als je eenmaal door je wekker blijft heenslapen , worden die 3 dagen toch al gauw een week. Nou ja, met ‘door de wekker heenslapen’ bedoel ik eigenlijk de wekker uitzetten en vervolgens heerlijk omdraaien en denken dat het vakantie is en dat wekkers niet gezet horen te worden! Afijn, dan sta je een paar uur later op en vraag je jezelf af waarom je nu wel om 10 uur en niet om 7 uur je bed uit had kunnen komen. Dus dan ga je nog maar een dag zo’n surfplank huren en kun je de rest van de dag weer heerlijk genieten van die duivelse luiheid.

Even tussendoor; in Santa Teresa mocht je gewoon het toiletpapier in de wc-pot gooien en hoefde je het dus niet te deponeren in een te klein bakje dat meestal naast de pot staat met bruine strepen van nog minstens 12 andere wc-gangers. En dan mocht je dus gewoon doortrekken! Wow, dat Westerse gevoel kwam weer even helemaal terug en ik kan je vertellen, wat was dat genieten... Maar dit even terzijde.

En dan was er een dag (dag 7!), waar Priscilla en ik wederom door onze wekker heen hebben geslapen, maar waar we op het sublieme idee kwamen een latere bus te nemen! Tah dah! Kijk nou zelf, reizen maakt je niet alleen luier, maar doet je hersenen ook nog eens aanzienlijkgrote schade aan. Ik mag hopen dat dit zich over een paar weken herstelt, anders heb ik op school toch een dondersgroot probleem.

Vervolgens zijn onze Pris en ik naar Nicaragua vertrokken om hier onze volgende 2 weken te besteden. Veel goede verhalen over gehoord dus ik was erg benieuwd. En het meeste klopte meteen bij entree al; veel goedkoper dan Costa Rica, hele vriendelijke mensen, vrij arm en nogal corrupt. Ik stond dan ook verbaasd te kijken toen ik een dollar moest betalen om een openbaar busstation te mogen betreden, het eerste busstation dat ik bezocht in het land. Zou dat gebruikelijk zijn voor busstations in Nicaragua of is die dikke man met die oerlelijke snor nu gewoon een spelletje met ons aan het spelen? Ik durfde de confrontatie 10 minuten nadat ik het land ingetreden was niet aan met Meneer Bol en betaalde die vervoekte dollar maar, voor hem misschien een daginkomen, maar voor mij nog veel meer waard, omdat ik nu eenmaal niet houd van zulk soort oneerlijkheid. En al helemaal niet van dikke mannen met oerlelijke snorren.

Eerst hebben we een paar dagen heerlijk gehangen in San Juan del Sur, een soort vissersdorpje aan de Pacifische kust. Niet echt een grote verandering met onze laatste bestemming, maar hey, dit keer was het Nicaraguaans strand en dat moest ook op onze to-do-lijst worden afgestreept. Het enige nadeel van deze plek waren de kwallen die in de zee zwommen en helaas kwamen we daar pas achter NADAT ik werd gestoken door zo’n stom beest. Ik kan de plek op mijn buik nu nog zien en ik vervloek die beesten nu nog. Gelukkig was het geen zeldzaamheid en al gauw kwamen van her en der mensen naar mij toe met de tip dat ik op de plek waar ik was gestoken moest plassen. Ja je leest het goed, ik zou dus op mijn buik moeten plassen. Ehh...jah op mijn buik plassen dus...

Goed, San Juan del Sur waren we dus ook al snel moe en na een paar dagen gingen we weer verder. Dit keer werden we wel goed gewekt door onze wekker, misschien omdat we nu ECHT zin hadden naar een nieuwe plek te gaan. Na een bus, een taxi en een HELE wiebelende bootreis verder kwamen we aan op Isla Ometepe, naar het schijnt het grootste meereiland ter wereld. Hier nog even een vulkaantje beklommen en het nationale gerecht van Nicaragua gegeten, Indio Viejo.

...en dat had ik beter niet kunnen doen...

Wat er die zeven dagen daarna is gebeurd kan ik me niet meer goed herinneren. We zijn met de bus naar Leon gegaan, en wat een geluk was het om nog net op tijd in een grote stad aan te komen. Mijn temperatuur bleef met de dag stijgen en bleef op den duur hangen rond de 40 graden. En dan er nog bij te bedenken dat je de hele dag doodziek op bed ligt op een kamer waar nog 9 andere snurkende reizigers slapen. Dag 3 trok ik het niet meer en sleurde ik een Israelische vriend bij zijn haren mee om met me naar het ziekenhuis te gaan. En dit is een geval apart...een Nicaraguaans ziekenhuis. Zeg je tegen een of andere hoogopgemaakte troela achter de balie dat je NU een dokter wil spreken, zegt ze “si si, no problemo”, maar wel eerst betalen natuurlijk. Loop je vervolgens naar de wachtkamer, zie je dat daar nog 20 andere doodzieke patienten liggen te kreperen die allemaal voor jou geholpen moeten worden. Als je dan 2 en half uur laten de koelkast van de dokter inloopt, plaatst hij je op een ontzettend hard bed en gaat hij je juist op de plaatsen onderzoeken waarvan jij denkt dat daar alles in orde is.

Afijn, wat bloed-, poep- en plastesten later (oja, en heeeeel wat uren later) kwam de dokter me vertellen wat ik precies had. Moet je je even voorstellen dat ik niet voldoende Spaans spreek om medische termen te verstaan en dat ik dus met mijn mond vol tanden stond toen hij uitgepraat was. Na 10 keer een heruitleg waarvan de laatste half in het Engels, kon ik eruit wijsmaken dat ik 2 parasieten had opgelopen van die o-zo heerlijke Indio Viejo en dat zij me ook die 40 graden koorts kado hadden gegeven. Geweldig, nu had ik er dus ook kleine wormen bij. Maar een zak met pillen zou wonderen doen en dus volgde ik de raad van deze sjamaan op. Toen ik de pillen echter bleef uitkotsen, ging ik terug naar die sjamaan en vertelde hij me dat ik de helft mocht laten voor wat het was. Had dat dan meteen gezegd! En inderdaad, 8 pillen per dag in plaats van 16 deed me veel beter en zoetjes aan werd ik weer de ouwe.

Nou, dat is dus weer een week weggegooid in Nicaragua. Ik had nog volop plannen hier, zoals volcanoboarden, een paar trektochten en noem het maar op, maar helaas hadden die wormen de overmacht in me. Volgende keer beter. Ik zit nog steeds in Leon een beetje op krachten te komen en te wachten totdat de bus vertrekt terug naar Guatemala. Want jah, ooit moet er toch een eind aan komen.

Goed lui, wat hebben jullie deze editie weer geleerd van Willem Wereld Wijd?
- Laat luiheid niet de overmacht in je nemen
- Eet geen Indio Viejo
- Bewaar je geduld bij Nicaraguaanse Sjamanen
- Neem nooit meer dan 10 pillen op een dag