Een zucht, een puf en een hijg

Huh, Willumbus in Djibouti? "Wat moet 'ie dààr nou weer?!", of nee, eerder "Moet 'ie niet naar dat zogenoemde werk van hem?!", of beter nog "Wie/wat is een Djibouti?". Sjongejonge, ik kan gewoon gedachten lezen. Laat ik eens, hoe origineel dan ook, bij het begin beginnen en bij Djibouti eindigen...

Het begon allemaal in Ethiopie. En Ethiopie is mooi, dat garandeer ik. Sterker nog, het land fascineert me enorm. Je vindt er alles, van spectaculaire bergketens waar je dagen kunt rondtrekken en niets anders dan geiten, schapen en bavianen tegenkomt tot uitgestrekte vlaktes waar stammen heersen en nog leven zoals duizend jaar geleden. Ik weet het, ik kan met dergelijke teksten beter solliciteren bij het VVV-kantoor van Ethiopie om vervolgens een glossy brochure vol te schrijven met die standaard sloganzinnen. Maar hoe cliché ook, het klopt gewoon écht.

Het is echter niet allemaal boterkoek en scharrelei. Ook als niet-Ethiopier (en semi-toerist) word je voortdurend geconfronteerd met armoede en vele andere vormen van ellende. Ik heb al vaak met open mond moeten toekijken hoe enorme, maar veel te weinig zakken voedsel van onder andere World Food Program en USAID worden verdeeld onder veel te veel mensen omdat de oogst van dit jaar wederom niet toereikend was. Nee, problemen zijn er genoeg en zo ook hier.

Zucht.

Ach, ik zal het verhaal leuk, of allersinds luchtig houden. Zo heb ik me deze afgelopen twee maanden ook vaak verwonderd over hoe die stammen in het Zuiden toch aan die enorme Kalashnikovs komen en hiermee in geladen toestand rond en kampvuur huppelen (lees; traditionele dans), over de souplesse van de onderlippen van de vrouwen van de Mursie-stam die voor toeristen graag de aangebrachte kleischotel eruit vissen en met die misvormde hanglip allerlei kunstjes vertonen tot bijna touwtje springen aan toe (met enigszins wat fantasie) en over de Ethiopisch-orthodoxe priesters in het Noorden die maar al te graag poseren voor toeristen in hun traditionele gewaden, maar waarbij je van tevoren wel even moet aangeven of je je flitser aanzet zodat ze in dat geval een enorme Gucci-zonnebril op hun neus aanbrengen om hun ogen te beschermen.

Naast de inwerkreis heb ik er inmiddels ook al een eigen begeleide reis opzitten en ik moet je zeggen; je beleeft het land echt he-le-maal anders. Zo zie ik die springtouwlippen en Kalashnikovdanspasjes nu als onderdeel van mijn werk en is mijn aandacht na die inwerkreis verschoven van overweldigende cultuur en adembenemende natuur naar chagerijnige receptionisten en kapotte waterboilers. Je bent ook constant bezig; zelfs voor ontbrekende zeepjes naast de wastafel en onvoldoende spaghettisaus komen die zo avontuurlijk ingestelde en atijd-zelf-initiatiefnemende wereldreizigers naar je toe.

Puf.

Hoe geweldig ik het werk nog steeds vind, ik moest toch wel even uitpuffen van die enorme bevalling van afgelopen twee maanden. Na vorige week de laatste groep te hebben uitgezwaaid, uitgewoven en uitgekust (de dames dan), kreeg ik een kleine twee weken vrij en wat kun je dan beter doen dan twee weken heerlijk uitwaaien in een miljoenenstad als Addis Abeba vol rottende uitlaatgassen en stinkend lawaai?!

Tot op heden weet ik nog steeds niet wat me naar Djibouti heeft doen gaan; was het de drang naar die paspoortstempels van een land waarvan ik de naam nog niet eens goed kon uitspreken of was het toch dat reisvirus die ik niet goed kon beheersen?

Wat het ook mocht zijn, het visum stond twee dagen later en 30 dollar lichter in het paspoort en voor ik het zelf in de gaten had, zat ik om 2uur snachts in een overvolle bus in een buitenwijk van Addis te wachten op vertrek. Ik heb me nog niet vaak zo oncomfortabel gevoeld als op het moment dat ik merkte dat een hele familie van twee ouders en vier kinderen op een tweeprsoonsbank in mijn nek zaten te hijgen. Om over die dikke vrouw naast me die ervoor zorgde dat mijn hoofd klem zat tussen het raam en haar okselvetrollen maar te zwijgen.

Hijg.

Een helse busrit, dat kan ik je vertellen. Twaalf uur laten kwam ik met een lichaam dat zich had gevormd naar de rondingen van die dikke hijgster naast me de bus uitstappen. In Dire Dawa wel te vertaan, halverwege Addis en die vage bestemming Djibouti City.

In Dire Dawa had een collega van me wat kennissen wonen, een uitgekiende gelegenheid om van de Ethiopische gastvrijheid gebruik te maken. Noem me een opportunist, maar ik ben blij dat ik die daaropvolgende twee dagen me bij hen heb ingetrokken. De man des huizes werkte bij World Food Program, en goede kans om meer te weten te komen over dat complexe en alomheersende probleem van misoogsten, honger en buitenlandse hulp in Ethiopie.

En Haleluja, thank god it was weekend. Omdat Oost-Ethiopie bekend staat om "chat" (bij ons ook wel bekend als qat) en dit dagelijks tot in de verre uithoeken wordt geexporteerd, moest en zou ik het een keer proberen. Deze licht-drogerende, uiterst legale plant (hier ten minste) wordt dagelijks door zowel mannen als vrouwen geconsumeerd...tenzij je in de namiddag nog moet werken uiteraard.

De bedoeling ervan is dat je de blaadjes van de plant op een koe-achtige wijze kauwt in 1 zijde van je mond.
Dat is eigenlijk alles. Zolang je maar blaadjes in je mond blijft proppen en je maar blijft kauwen, doe je het zoals de locals het doen. De kunst is om dan nog te kunnen praten zonder dat je dat gekauwd kauwsel in die ene hoek van je mond je buurman kado doet.
Je blijkt tijdens zo'n kauwsessie van minstens 5uur 3 stadia te bereiken; de eerste 2uur wordt je steeds actiever en komen goeie gesprekken cq. discussies op gang (ideaal voor dat World Food Program verhaal), de volgende 2uur voel je je licht euforisch en zweverig en tot slot voel je je moe en kun je slapen als een hond...die veel slaapt.

Hoewel ik die dag maar tot het eerste stadium ben gekomen, had iedere lichaamscel van deze armzalige ziel spijt van dat koeiegekauw van de dag ervoor. Doordat ik die vervloekte anti-diareepillen in Addis was vergeten, was de toilet die dag mijn enige vriend...

...als die er ten minste zou zijn. De volgende busrit van Dire Dawa naar Djibouti City stond namelijk op het programma en zorgde ervoor dat ik weer met een bezweet hoofd (en een dubbele onderbroek) in de vroege ochtend tussen de menigte zat. Zelfs je ergste vijand wenst je niet wat ik die dag heb moeten doorstaan. En die dag was lang.

Die vreselijke laxatie werd nog verergerd door het schandalig gevaarlijke rijgdrag van de buschauffeur die blijkbaar in chatkauwstadium 2 was blijven hangen. Hoewel het nog donker was toen we wegreden, zat ik redelijk voorin en had ik goed zicht op de weg. Zodra het begon te schemeren kreeg ik in de gaten dat we rakelings langs diepe afgronden reden en was ik zo ontzettend blij dat ik die ochtend 2 onderbroeken had aangedaan (sorry). Echt, die helse rit heeft me nog nooit zo angstig vastgeklemd aan een buurman.

Aan de grens met Djibouti werd ik geconfronteerd met een volgend vreselijk beeld; honderden Ethiopiers die waren opgesloten achter prikkeldraad omdat ze illegaal naar het veelbelovende land Djibouti waren gevlucht en onderweg waren opgepakt om vervolgens voor dagen als sardientjes tussen prikkeldraad te moeten staan. Amnesty zou hier nog werk genoeg hebben. Je voelt je vreselijk schuldig wanneer je met je bevoorrechte paspoort zo langs die geimproviseerde gevangenis door de grensformaliteiten loopt.

Na deze vreselijke rit gisteravond eindlijk Djibouti City bereikt en ingetrokken in een overdreven basic hotel met een overdreven hoge prijs. Wat doe ik hier toch in godsnaam?

Die vraag speelde ook vandaag door mijn hoofd, vooral na een bezoek aan de Office du Tourisme de Djibouti City. Op de vraag wat leuk is om te bezichtigen in Djibouti City, omdat ik hier vanwege toeristische beweegredenen maarliefst een hele dag ben, was het volgende;

"Monsieur, en faite il n'y a rien a voir pour des touristes ici en Djibouti Ville"
(letterlijke vertaling; Nou meneer, eigenlijk is er helemaal niets te bezichtingen voor toeristen hier in Djibouti City)

Op de vraag waarom er dan een Office de Tourisme in de stad is kreeg ik geen duidelijk antwoord. Een beetje vreemd, of hoogst eigenaardig.
Verder is de stad vanaf 1uur smiddags totaal uitgestorven omdat qat hier zelfs tot de dagelijkse routines behoort en dus ben ik maar aan het waarbenjij-en geslagen.
Ik bedoel eigenlijk; eindelijk heb ik eens de tijd gevonden om jullie trouze Willumbus-lezers tevreden te kunnen stellen!

Ik zal de echte reden voor dit vluchtige bezoek aan Djibouti morgen tijdens de helse rit terug (vliegen is geen optie) maar eens goed moeten bedenken. Het prachtige maar prijzige visum scheuren ze er in ieder geval niet meer uit...