Bureaucratische B*llsh*t

PLING


Ik heb het! Ik begrijp wat me naar dat verre, vage Djibouti heeft doen gaan! Visaverzamelingen en reisjeuk waren bijzaak. Verwikkeld raken in buitenlandse bureaucratie met een dosis vol onmacht en frustratie, daar wacht iedere doorgewinterde reiziger die geen genoegen neemt met een zorgeloze, adrenaline-op-hetzelfde-niveau-houdende trip toch op?!

Het begon allemaal in Belgie. Ja in Belgie ja, op de ambassade van Ethiopie om precies te zijn. Dat Ethiopiers over het algemeen geen helden zijn in nummers, cijfers, tellen en rekenen, word ik hier iedere dag mee geconfronteerd. Maar op deze ambassade hadden ze ruim twee maanden geleden een fout gemaakt die mij de afgelopen dagen het leven zuur heeft gemaakt. Nee, deze fout zou mijn wiskundeleraar van de middelbare school paarsblauw doen uitslaan en vervolgens bewusteloos doen neervallen. Op het uitgegeven Ethiopische 6-maandenvisum was het volgende neergepend;

Date of Issue; 02 jul 2008
Expiry date; 02 jan 2008

Okay, het heeft wellicht weinig met wiskunde te maken, maar iedere goedgeevolueerde Homo Sapiens zou 2009 neerschrijven in plaats van 2008. En mijn wiskundeleraar zou er in ieder geval toch paarsblauw van uitslaan.

Bij mijn eerste aankomst in Ethiopie 2 maanden geleden gaf dit weinig problemen en kon ik na mijn Bambi-imitatie vrijwel zorgeloos langs de douane lopen.
Maar vier dagen geleden niet. Vier dagen geleden heeft me doen voelen hoe die paspoortloze vluchtelingen achter dat schrikkeldraad in Niemandsland tussen Beloofde Land en, eh, Ik-wil-hier-weg-Land zich zouden moeten voelen. 27 augustus 2008, ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Okay, het is dan maar vier dagen geleden, maar toch.

Na de Diboutijnse, Djiboutiaanse of Djiboutistaanse douane te hebben gepasseerd, werd ik met mijn lokale medereizigers na een stuk niemandsland afgezet bij de Ethiopische douane. Paspoorten werden ingenomen en na een half uur weer uitgedeeld met een stempel rijker. Althans dat was de bedoeling. Toen mijn paspoort nergens in de handpalmen van de douanebeamte was te bekennen, voelde ik het al. Vervolgens werd de naam "Williams Williams" geroepen vanuit een klein kantoortje en omdat er niemand meer om me heen stond, bleek ik degene te zijn die dezelfde voor- als achternaam droeg. Ik werd gevraagd de man in veels te strak uniform te volgen tot in de omheining met schrikkeldraad. Inderdaad, nu waren de rollen omgedraaid en gaf dit Westerse paspoort die ik zo graag koesterde me nu geen privileges maar nattigheid.

Ik moest plaatsnemen voor een brigade (okay, drie) politieagenten, wederom in veels te strak uniform en veels te hoge piepstem. Het kruisverhoor kon beginnen over mijn beweegredenen om Ethiopie binnen te komen met een vals visum. Een uur later bleek het eindelijk duidelijk dat het een fout van Ethiopische kant was, maar eenvoudig toegeven was dat allerminst. Dat uur leek overigens meer op een zielig concert van Michael Jackson dat niet meer publiek trok dan een nog zieligere gestrande reiziger die smeekte om een eind aan het gepiep. Ik werd op hoge toon vrijgesproken, maar moest nog wel achter het schrikkeldraad wachten op verdere maatregelen. Het delen van een (geimproviseerde) gevangeniscel met ongure figuren kan ik bij deze ook van mijn to-do-lijst afstrepen.

Twee ongemakkelijke uren later mocht ik, paspoortloos, mijn busrit vervolgen naar Dire Dawa, dat chatkauwend stadje aan de Ethiopische zijde. Wederom zat er een engel op mijn schouders te wachten met de laatste bus in die richting, aangezien ik niet weet wat ik gedaan zou moeten hebben als ik die bus had gemist.

Mijn paspoort zou direct naar Dire Dawa gestuurd worden, zodat ik die dezelfde dag nog kon ophalen bij het immigratiekantoor. Echter heb ik drie dagen lang het volgende succesvolle en diepgaande gesprek gevoerd met de uiterst behulpzame chef;

"What is your name?"
"Timmers...I mean Williams"
"oh. yes. You're in the system, Mister Williams. Come back tomorrow to see if your passport has arrived."
"But..."
"Sorry, there's nothing else I can do at this moment."
"But..."
"SEE YOU TOMORROW"
"But..."

Vervolgens werd ik door zijn assistente vriendelijk uit de stoel geveerd en werd zorgvuldig een afspraakkaartje voor de volgende dag in mijn hand geduwd.

Ervaring heeft me geleerd dat ik deze wachtdagen, hoewel het uiterst verleidelijk was, de chat moest laten voor wat het was. Ik had ten slotte geen onderbro... sorry.

Gister was het eindelijk raak. Ik kon mijn paspoort met beide handen gretig in ontvangst nemen. Echter zonder stempel met datum van herintrede, die waren ze in die drie dagen vergeten te zetten. Wat een stel @#$%&*&%#@!!!
Dit was echt te belachelijk voor woorden en ik kan met geen toetsenbord beschrijven hoe enorm ik van binnen kookte. En dat heb ik ze laten merken ook. Tot slot kreeg ik de vriendelijke boodschap om een taxi te nemen naar het "nabijgelegen" vliegveld om daar alsnog een stempel met datum van herintrede te krijgen.

Schadevergoeding? Dat bestaat niet in Ethiopie. De chef van het immigratiekantoor keek me scheel aan toen ik dat woord aan hem uitlegde; dat ik enorme materiele schade had geleden door hun incompetente wangedrag. En dan had ik het nog niet eens over emotionele schade.
Dit had echter geen succes.

Hier in Addis Abeba kan ik er weer met een glimlach aan terug denken. Ik heb wel voortdurend gedacht dat dit verhaal een enorme aanwinst zou zijn voor de Willumbus-site, maar op zulk soort momenten wil je alles behalve een goed verhaal achteraf.

Nee, dat verzamelen en koesteren van paspoortvisa van verre landen stop ik bij deze plechtig.