leer van mijn lessen!

On a dark desert highway, cool wind in my hair
Warm smell of colitas, rising up through the air
Up ahead in the distance, I saw shimmering light
My head grew heavy and my sight grew dim
I had to stop for the night
There she stood in the doorway;
I heard the mission bell
And I was thinking to myself,
'This could be Heaven or this could be Hell'
Then she lit up a candle and she showed me the way
There were voices down the corridor,
I thought I heard them say...

Welcome to the Hotel California
Such a lovely place (Such a lovely place)
Such a lovely face
Plenty of room at the Hotel California
Any time of year (Any time of year)
You can find it here
(Eagles – Hotel California)

He he lekker, dit liedje moest er ff uit. Wordt zo wel duidelijk waarom.


Dit bericht is dermate ongeschikt voor personen met jaloerse neigingen, mensen met een zwak hart (met name voor idyllische parelstranden, je weet wel, die van zo’n kitsche ansichtkaart, maar dan in het echt) of iets dat daar in de buurt komt. Indien u hieraan lijdt, lees en kijk niet verder dan de volgende zin;
Mijn leven is zwaar hier in Panama (bijna ondraaglijk), er is geen kont te beleven en die ansichtkaarteilanden zijn ook al nergens te vinden. Qué lastima: Helaas op z’n Panamaas.


Ok, terug naar de realiteit. Panama is geweldig. Daar ben ik van overtuigd.
Begin vorige week nog ff heerlijk de übertoerist uitgehangen. Hoplakee, die camera om de nek gehangen, sandalen aangetrokken (ik heb helaas geen geitenwollen sokken bij me voor in de sandalen. Wat ontzettend vreemd dat ze die hier ook nergens verkopen?! Ahum.) en zo een bezoekje gebracht aan het Panamakanaal en Casco Viejo, het koloniale gedeelte van Panama City. Hier had ik echter al snel genoeg van. Nee, het was niet zoals een verhongerende straathond die je blij maakt met een stuk kat nee. Het was meer zo van; afvinken op de to-do lijst en terug naar het dakterras van het hostel met een koude cerveza. Been there, done that.

Maar de afgelopen 4 dagen was toch echt andere koek. Voor vertrek naar de San Blas Archipel de avond ervoor nog even flink losgegaan in down-town Panama. Heerlijk gedanst tussen de rich kids van deze toch wel wereldstad, stuk voor stuk Paris Hiltons en 50 cents wannabees. Chique boel wel. En daar stonden Pris en ik tussen, wederom opgepimpt in sandalen met een bijpassene reizigersbroek, je weet wel, zoeentje met zakken aan de zijkant, nog net niet afritsbaar. Heerlijk, al die scheve blikken! Maar een ding is zeker; gedanst hebben we!
(Zie onze partyfoto op MASTRIP.NET, ga naar Archivos, klik op July 2007, klik dan op 05/07; De Rumba en Moods, klik vervolgens op Click aqui ver las fotos en zoek tot slot ons hoofd er ergens tussen. Ik moet alleen zeggen dat ik er nogal stoned uitzie…het was nogal laat)

Zonder een bezoek aan mijn toch betaalde bedje te hebben gebracht gingen Pris en ik de volgende dag erop uit. San Blas werd onze bestemming voor de volgende 4 dagen, een eilandenarchipel die nog in het bezit is van de Kuna Yala indianen, 365 van zo’n ansichtkaartachtige stukjes land in totaal. Samen met onze Deense maat Ole (met streepje door de O) waren we ervan overtuigd onze wildste droom waar te maken.

LES 1: hoe maak je GEEN vriendjes met de Panamese politie.
Benodigdheden;
1 PP oftewel een Panamese Politieagent
1 vriendinneke met de naam Priscilla
1 4wd jeep waarvan de deur niet open kan.
Werkwijze;
San Blas is alleen te bereiken per vliegtuig of per 4wd jeep dwars door de jungle. Optie 2 was goedkoper dus kozen we automatisch voor die, logisch. Het enige nadeel, naast de verekkes slechte “weg”, zijn de politieposten die je telkens passeert als je een nieuwe provincie inrijdt. Goed, we weten allemaal dat als je een slechte vispizza eet, daarna wat alcohol naar binnen giet en vervolgens een nacht niet slaapt, dat dat om moeilijkheden vraagt. Ons Priske voelde zich het beroerdst van ons alledrie, vooral na wat hobbelen in onze jeep. Toen we vervolgens de grens van een nieuwe provincie bereikten, werden we door een vrij chagerijnige politieagent aangehouden. Je voelt hem misschien al aankomen. Zodra de auto stopt, loopt de agent naar de rechter zitplaats voorin die was ingenomen door ons Priske. Mompelend eist hij onze paspoorten, maar Pris wilde wat anders kwijt. Met man en macht probeert ze de deur van de jeep te openen. Tevergeefs. Als dat niet lukt was er nog maar 1 optie over; uit het raam, net voor de voeten van de politieagent, komt er alles uit wat die avond ervoor erin is gegaan. Ik zal die blik van onze vriendelijke vriend de politieagent nooit meer vergeten. Vooral de overgeefspetters op zijn schoenneus waren goud waard. Ik schijt nu nog in mijn broek van het lachen.
Het spreekt voor zich dat het vervolgens nog moeilijker werd deze post te passeren. Maar onze prinses Priscilla voelde zich na deze daad een stuk opgeluchter en na wat lief knipogen werd de doorgang voor ons toch nog een feit. Ze verdient een medaille…

Na wat uren verder in de jeep vervolgens een gammel bootje genomen om tot slot onze bestemming te bereiken; het eiland Carti. Op dit eiland leven de Kuna Yala indianen nog geheel volgens traditie. Ontzettend indrukwekkend te zien hoe primair er nog geleefd kan worden. En jazeker, dat hebben we ondervonden ook…

LES 2: hoe ga je net als de Kuna Yala indianen beschaafd naar de toilet.
Benodigdheden;
- 1 rieten scherm, wat houten planken om op te staan en een gat in het midden. Dit alles staat op palen boven de zee. Dit wordt ook wel “toilet uit het jaar min 300” genoemd (zie foto)
- veel vissen
Werkwijze;
Een werkwijze is er niet. Ik heb er gezeten, ik heb er gestaan, ik heb er gehangen en ik heb er gehurkt. De meest comfortabele manier heb ik nog steeds niet gevonden. Angst had ik wel. Was het niet van de talloze krabben en ratten onder en naast je, dan wel van de honderden vissen die je ziet als je door het gat in de planken kijkt. Hygienisch en appeteitelijk mag het zeker niet genoemd worden, hendig misschien wel. Zodra er wat door het gat in de vloer valt, zijn de vissen in hun sas. Het is onsmakelijk maar ik wil het toch kwijt. Alles wat er doorheen valt, wordt onmiddelijk aangevallen door ik geloof wel de halve zee. Na letterlijk 20 seconden is alles spoorloos en zijn de buikjes weer rondgegeten.

Behalve dit, de ratten die ons 3 nachten lang in ons bamboehutje hebben wakkergehouden en de bijtmieren die tot in de hangmat (a.k.a. bed) tussen m'n bilnaad kropen, hebben we een toptijd gehad. Iedere dag met een bootje wat onbewoonde eilandjes bezocht, genoten van het strand, de halve Caribische Zee afgesnorkeld en vervolgens onze buikjes rondgegeten met alles wat er daar in de zee maar te vangen is.

LES 3: hoe maak je JEZELF een toeristisch object.
Benodigdheden;
- 1 tongpiercing
- een westers uiterlijk
- heel wat Coco Locos (met bier kan het ook)
Werkwijze;
Iedere avond was het weer feest op het eiland. En feest met de Kuna Yalas betekent een CD-speler die loopt op een autoaccu-batterij, een CD met slechts 1 (ja echt maar 1) liedje die zonder haperen afgespeeld kan worden en wat Coco Locos, dit is een kokosnoot met rum en een rietje erin (ik miste alleen het parapluutje nog). Dat ene liedje voel je denk ik al aankomen. Inderdaad, Hotel California van de Eagles. Heerlijk de 1e keer, behoorlijk vervelend de 500ste keer. Het toppunt was de laatste avond, waarbij het hele eiland met haar 1200 inwoners bij elkaar kwamen om een of ander feest te vieren. Het is me nog steeds niet duidelijk waar het feest over ging. Maar gedanst werd er wel! Toch altijd vreemd dat zulke volkeren altijd spontaan de dansvloer (lees; het kleine schoolpleintje) opgaan en dat wij daar altijd alcohol voor nodig hebben. Toch een beleving, ik als grootste van heel het eiland swingend tussen de hoofddoekjes en gouden neusbellen. Ze keken toch wel raar op toen ze vroegen naar mijn piercings en de bedoeling ervan. De rollen werden even omgedraaid en ik voelde even wat zij altijd voelden; zoals aapjes waar een foto van gemaakt moet worden.

Wooooowww, weer zo’n lange waslijst. Ik houd het kort.
Vandaag weer terug in Panama City en heerlijk genoten van de douche en de toiletbril. Morgen richting een ander eilandengroep met de naam Bocas del Torro. Yeah baby Yeah! Bedankt voor de ontzettend leuke reacties! Denk niet dat je die er voor niets neerzet!

Da was ‘em zo.
Saludo en keep it cool y'all!!
Guillermo


P.S. Ik heb geen foto van een volwassen Kuna Yala omdat ze zich niet graag laten fotograferen. Ik weet ten slotte wat het is om aapje te zijn, al dan niet voor de camera. Als je wel een foto zou maken zou je een dollar moeten dokken. Dat gaat me toch echt ff te ver...