Plaktrucks en playboys

Cuba is vaag. Cuba is raar, vaag en gaaf tegelijk. Na 6 dagen hier vertoeven begrijp ik nog steeds niks van dit land, maar misschien is dat ook wel beter zo. Alleen het feit al dit ik hier, ergens op de 6e etage van een flatgebouw dat omvalt als je ertegenaan blaast ergens in de buitenwijken van Havana achter internet zit, waarbij je 3 bier op je gemak kunt drinken in de tijd dat je 1 email kunt openen en waarvan het toestenbord zo smerig is dat iedere toets aan mijn vingers blijft kleven en ik ze eraf moet trekken door het stiekeme gebruik van smerige buurtbewoners omdat zij eigenlijk geen internet mogen gebruiken, is al vaag.

Laat ik echter beginnen bij het begin. Het vliegtuig. Een ervaring apart. Ik heb nog nooit met lang-leve-zon-zee-strand-ArkeFly gevlogen, maar het schijnt goedkoop en practisch te zijn. En ik moet je zeggen, dat valt, mede door de vitamineloze, energieloze, smakeloze en schoonheidsloze "culinarie laagstandjes" (lees; smerig voedsel) te zien ook. 1 blik over de vliegtuigstoelen zegt genoeg en bij aankomst in Holguin (Cuba) kreeg ik de bevestiging; deze mensen gaan een luie vakantie tegemoet van een week heerlijk hotelgenot en strandplezier. Het strandbed is waar zij voor komen. En verder niks. Ik werd ook nogal scheef aangekeken toen ik mijn tas omtoverde in een backpack, wisten zij veel dat je een koffer ook op je rug kunt dagen.

En dan die douane...ik heb me nog nooit zo zenuwachtig gevoeld als voor een Cubaanse douanebeamte. Ik had me al wat voorbereid op lastige vragen en eenmaal aangekomen op het vliegveld, paste ik een strategie toe waarbij ik dacht dat het me eenvoudiger zou maken. Ik ging in de rij staan van een vrouwelijke douanebeamte, je weet wel, degene met het meest vriendelijke gezicht. Maar naarmate ik zag dat ze bij iedee persoon een mondeling examen Watkomjehierdoen-ologie aflegde, begon ik te twijfelen. Toen het mijn beurt was, deed ik het bijna in mijn broek, had al mijn nagels verorberd, kreeg ik spagettiknieen en sprong er een kikker in mijn keel. Vooral op de vraag waarom ik niet net zoals de rest van het vliegtuig een all-in hotel geboekt had, moest ik goed nadenken. 1 verkeerd antwoord en het leek erop of ik direct het vliegtuig terug moest nemen.

Al met al bleek ook ik te zijn geslaagd voor het mondeling examen en liep ik met mijn omgebouwde koffer op mijn rug de vrijheid tegemoet. Of juist niet, het is maar hoe je het bekijkt.

Als tegenreactie op de rest van het vliegtuig, vroeg ik aan de eerste de beste taxichauffeur om me naar het busstation te brengen. Je had zijn gezicht moeten zien, een jongen met een koffer op zijn rug die niet naar het perfecte strand wil met een strandbedje en welkomstcocktail wachtend op me, maar naar een busstation waar je voor 100 keer zo goedkoop kunt reizen met mede-Cubanezen als sardientjes in een blik. En inderdaad, juist dat wilde ik.

En het busstation is een verhaal apart. Ik wilde een ticket kopen naar Banes, een leuke klein stadje in de buurt van de kust dat niet te toeristisch schijnt te zijn. Na nog een paar fronsende wenkbrauwen vragende blikken kreeg ik een nummertje in mijn hand geduwd zonder enig idee te hebben wat het betekent. 5 minuten later verschhijnt er een vrachtwagen voor het busstation, wist ik veel dat dat een lokale langeafstandsbus moest voorstellen! En wist ik veel dat we daar met zijn 100 in moesten kruipen om vervolgens 3 uur lang te staan, plakkend aan elkaar! Ik heb me nog nooit zo smerig gevoeld als op het moment dat ik de bestemming bereikt had en ik niet uit kon stappen omdat ik bleef kleven aan mijn buurmannen en ik mijn backpack moest vissen uit de vrachtwagenprullebak omdat er verder geen plaats voor was.

In Banes een leuke Casa Particular (oftewel familie waarbij je blijft slapen, blijkt normaal te zijn in Cuba) uitgezocht en heb mezelf geinstalleerd in hun luxe suite. Het blijft humoristisch dat het eerste wat je wordt verteld indien je een Casa Particular betreedt, is;
- dat je alleen sex mag hebben met een 18jarige meid of ouder
- je deze meid mee mag nemen naar de casa maar deze meid vóór 6u s´ochtends het huis verlaten moet hebben, anders krijgt de familie problemen met...ja met wie eigenlijk?
- deze meid haar legitimatiebewijs moet kunnen laten zien
- en dat er een berg condooms te vinden is in het rechter nachtkastje, plus 1 in het douchebakje.
De eerste keer dat me dit werd verteld kreeg ik spontane lachkriebels, maar dit blijkt de reputatie van de standaard backpacker in dit land te zijn. Je moet hun gezicht zien indien ik hen met handen en voeten wijs maak dat dat niet een reden is waarom ik als "eenzame jonge jongen" in Cuba reis. Ik werd zelfs 1 maal gevraagd of ik een Playboy bij me had, omdat dat dat hier uit den boze is en ze toch erg nieuwsgierig zijn naar een naakte Europese dame. Hoezo geobsedeerd?

In Banes heb ik heerlijk 3 dagen niets anders gedaan dan op het nabijgelegen strand liggen en door het stadje slenteren zonder een andere toerist tegen het lijf te lopen. Dit moet er inderdaad vrij comisch hebben uitgezien, vooral toen mij neus en oren begonnen te vervellen van het strand en ik overal rood was behalve de driehoeken rondom mijn ogen van de pilotenzonnebril.

De weg terug naar de wat meer gecivilizeerde wereld was echter nog wat stressvoller. Ik had inmiddels al lang geleerd dat bussen hier nooit op tijd komen, maar je hebt pas echt pech indien de bus 3 uur te laat is en er vervolgens een menneke naar je toe komt en vraagt:
"eres extranjero?"
Ik, buitenlander? Hoe kom je erbij? Nee man, ik draag blauwe slippers, een broek met zakken aan de zijkant met een reisgids eruitstekend en een paar kilo op mijn rug voor de lol.
"uiteraard ben ik een extranjero", zeg ik vol trots, met de gedachte dat ik misschien wel een beter plekkie krijg in de bus, je weet maar nooit.
"lo siento, perro no extranjeros en el bus."
Hmm, dat is dikke pech, ze mogen geen buitenlanders meenemen in deze bussen omdat ze kunen worden opgepakt indien de regering erachter komt. Dat noem ik nou vervelend. En vaag.

Uiteindelijk toch gister in Havana weten te komen, al reizend met een Franseus en een Croaat die maar blijft roepen "Cubans love Tito, we hate him".
Vandaag op weg naar Vinales en daarna zien we wel weer.

Hasta la victoria, siempre - Che