Prinsessen en pispotten

Beste ArkeFly-directie,

Een week of 3 geleden heb ik voor het eerst gebruik gemaakt van uw dienst, naar Cuba om precies te zijn. En dat is een ervaring geweest waar u niet bepaald trots op hoeft te zijn. Ik zat bijna op de wipneus van mijn buurman, de overdreven geparfumeerde stewardessen hadden het vaak te druk met hun perverse roddels in de eten-klaarmaak-cabines en ik ben er nog steeds niet over uit of uw “maaltijden” eetbaar waren, laat staan voedzaam.

Neem nu een voorbeeld aan Afriqiyah Airways. Wow, wat een wereld van verschil. De luxueus uitgeruste vliegtuigen hebben me prima vermaakt op weg naar Mali, het eten leek op een prettig kerstdiner en ik kon mijn knieën meer dan de ruimte geven. Sterker nog, met z’n tienen in een vliegtuig kan ik beslist vergelijken met een kinderfeestje bij de MacDonalds als vroeger. En dan vraag ik me toch af waarom jullie, beste AntiBly-directie, jullie vliegtuig meer laten lijken op een overvol Yoegoslavisch voetbalstadion als het blijkbaar ook anders kan. Vlieg eens wat vaker, vervang die bakjes olie (lees: lasagne) en drilpudding door iets eetbaars of schroef voor mijn part de helft van de stoelen uit het vliegtuig, maar maak het wat aantrekkelijker. Dit zodat ook ik lovend kan schrijven over jullie diensten op mijn reizigersforum dat dagelijks duizenden malen wordt bezocht en waarvan de lezers immer en altijd mijn raad opvolgen.

Kortom, doe er wat aan anders voorspel ik zelfs een inhaalslag van Onur Air en EasyJet.

Met vriendelijke groet,
Willem Timmers

P.S. Zoals u misschien ook wel weet, heeft alles en iedereen in Afrika vertraging. Bij Afriqiyah Airways was dit gereduceerd tot 15 minuten! Op zijn Afrikaans waren ze dus eigenlijk te vroeg. Neem ook daar wat van op!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Alles wat ik in deze update zet is de waarheid en niets dan de waarheid, ook al zul je het af en toe niet onmiddellijk geloven. Ik heb in deze drie korte dagen naar en in Mali alweer voldoende adrenalinekicks gekregen om vredig het jaar door te komen.

Afriqiyah Airways is geweldig en dat meen ik serieus. Alles uit de bovenstaande AfterCry-brief klopt ook als een baksteen. Afriqiyah Airways is een Libische luchtvaartmaatschappij, hetgeen betekent dat ik een tussenstop moest maken in Tripoli. Iedere stoel had zo zijn eigen schermpje, maar met 10 passagiers in het vliegtuig mocht je, als je dat nodig vond, wel 20 verschillende films op 20 verschillende schermpjes tegelijk kijken. Wow.

Op de eerste vlucht koos ik voor de animatiefilm Shrek 3, Engels gesproken en Arabisch ondertiteld. En ik piste bijna in mijn broek van het lachen maar tegelijkertijd ergerde ik me ontzettend. Niet om de film zelf, maar om het feit dat iedere keer als er een vrouw of prinses (of vrouwelijke prinses) in beeld verscheen, haar décolleté werd verborgen onder een wazige vlek op het scherm. Toen ik dat voor het eerst zag, dacht ik dat mijn scherm vies was, maar ondanks het gewrijf op mijn beeldscherm ging die wazige vlek niet weg, maar bewoog die in dezelfde richting als de vrouw, prinses of vrouwelijke prinses. Die Islamitische Arabische Libianen hadden dus gewoon iedere vorm van vrouwelijke animatie in de film gecensureerd! Vooral in de laatste scene waarbij het beeld volledig gevuld is met één en al vrouw, en dus één en als waas, hield ik het niet meer en werd het een retourtje toilet.

Éenmaal in Libië aangekomen heb ik letterlijk één van de grootste blunders ooit meegemaakt. Ik krijg nog een tomatenkop als ik erover nadenk. En dus neem ik je in vertrouwen en blijft het tussen ons…
De luchthaven van Tripoli is vrij overzichtelijk en de 2 uren overstaptijd waren ruim voldoende. Ook ruimschoots de tijd om een bezoekje te brengen aan het toilet. Achteraf gezien had ik dat misschien beter niet kunnen doen, of had ik eerst de handleiding “Tripolese toiletten” moeten doornemen. Bij binnenkomst zagen de toiletten er zeer luxueus uit met zelfs zeep op de zeepbakjes en een witte (!) handdoek om je handjes te drogen. Eenmaal de hoek om had je de toiletcabines en de pisbakken. Op het moment dat ik mijn blaas leegde in één van die 4 pisbakken, kwam er een Islamitische Arabische Libiaan naar me toe, ging naast me staan en begon heel hard te schreeuwen en met zijn handen te zwaaien alsof hij net de vogeltjesdans had geleerd. Ik wist me geen houding te geven, deed mijn zaakje terug en probeerde weg te lopen toen er plotseling nog een man op het geschreeuw af kwam. Hij sprak gebrekkig Engels en zei me dat ik zojuist had geurineerd in een voetenwasbakje voor de Moslims. Ik vond het al zo gek dat er een klein kraantje aan de zijkant van die plasbakken was gemonteerd, maar ik dacht dat dat een ouderwetse manier was om door te spoelen. Ik maakte me zo snel mogelijk uit de voeten, want ik kon wel door de grond zakken. Volgens mij moest het halve vliegveld de schreeuwlelijkerd gehoord hebben, want er waren nog nooit zoveel boze blikken op me gericht. Ik merkte toen pas dat de ruimte naast het toilet als soort van vlieghavenmoskee diende waar een man of 20 op een matje richting Mekka knielden. Dat anderhalf uur wachten daarna heeft nog nooit zo lang geduurd als toen.

Eenmaal in Mali aangekomen merkte ik al gauw hoe warm en arm het hier is en nu nog moet ik aan allebei wennen. Maar dat is denk ik een geleidelijk proces.

De dag erop heb ik mijn visum proberen te regelen en dat gaat ook niet zonder slag of stoot. Naja, tenzij je je scheel wilt betalen en genoegen neemt met het feit dat je flink wordt opgelicht, belazerd en gecorrupteerd. Aangezien ik een langer visum nodig had dan de gebruikelijke toerist (die hier trouwens voldoende rondhuppelen) en ik niet kon wachten mijn paspoort pas 3 dagen later op te halen, heb ik flink moeten onderhandelen voor de kosten van dit vlugge lange visum. Lang leve corruptie.

Na mijn onderhandelingsgesprekken ben ik Bamako wat gaan verkennen en ben ik wat geld gaan wisselen. Best vaag om tips op te volgen van reizigers die zeggen dat je het beste kunt wisselen op ‘de zwarte markt’ (een nogal dubbel beladen woord in deze omgeving), je vervolgens een dik, eng mannetje op je hotelkamer hebt staan en je dan een paar Euro-bankbiljetten wisselt tegen een halve meter aan Malinees briefgeld.

Ik zit nog steeds in Bamako, wachtend op Jeanne van Beers die haar vlucht uit Nederland gister heeft gemist en het vandaag opnieuw probeert. Zij is de oprichtster van de stichting waarvoor ik 2 maanden in het dorp Djenné zal verblijven voor mijn afstudeeronderzoek. Zij blijft voor 1 week in Mali om wat zaken te regelen voor de school die ze in datzelfde dorp aan het bouwen is. Ze belde me gister op en gaf me een opdracht waarbij ik wel even moest slikken.
Ze vroeg me of ik voor haar een toiletpot kon kopen.
Juist ja, een toiletpot kopen in hartje Bamako, inclusief een wc-bril en als het even kon in de kleur oranje. Ze zei dat ze die nodig had voor één van haar projecten. Tja, daar ga je dan, hopeloos op zoek naar iets dat eigenlijk alleen voor de Malinese elite is bestemd.

Modibo, een Malinese vriend van Jeanne, wist wel raad met deze eigenaardige toiletqueeste en hij verzekerde me dat hij hieraan zou komen, via vrienden van vrienden van zijn vrienden uiteraard. En hij verzekerde me dat hij begreep waar ik naar op zoek was. Ik mocht van hem in het hotel blijven en dan zou hij over een uur terugkomen met toiletpot en wc-bril, de kleur oranje had ik tegen die tijd al opgegeven.
Drie kwartier later, toen het spitsuur was in het hotel, het avondeten werd geserveerd en ik in het midden zat tussen de toeristenmeute, hoor ik Modibo mijn naam roepen en verschijnt hij aan de hoteldeur met 2 tassen vol toiletrollen. 144 toiletrollen om precies te zijn. Het ergste van alles was nog dat hij deze doorzichtige zakken niet om de hoek liet staan, maar de eetzaal binnenkwam om deze mij dolbij te overhandigen. En ik kon weer door de grond zakken.

Ik heb hem meegenomen naar mijn hotelkamer, de toiletpot aangewezen en nog geen half uur later stond hij daadwerkelijk met een blinkende wc-pot onder zijn arm. Dit keer had ik hem opgewacht bij de hotelpoort want je weet nooit met wat hij dit keer zou komen aanzetten…

Vanacht hoop ik dat Jeanne wél op het vliegveld verschijnt en reizen we samen met de wc-pot in ons midden meteen door naar Djenné. Daar probeer ik me dan de aankomende 2 maanden te settelen.
Mali fascineert me in ieder geval enorm. Het feit alleen al dat je wc-potten kunt kopen op de markt om 8uur ’s avonds is wonderbaarlijk. En het mooiste van al is dat ik, ondanks ik midden in de armoede zit, ik alleen maar lachende gezichten zie en vriendelijke mensen die er iets van proberen te maken.
Dan ben ik hier in ieder geval niet voor niks.

A bientot…